Zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe, dawniej nazywane psychozą maniakalno depresyjną charakteryzuje się występującymi naprzemiennie epizodami obniżonego nastroju i nadmiernego pobudzenia. Epizody te są przedzielone okresami całkowitej lub częściowej remisji, gdy nienaturalne wahania nastroju nie występują, bądź są znacznie wyciszone.

W trakcie trwania epizodów obniżonego nastroju odczuwane objawy są podobne do objawów depresji ? zdarza się ze zaburzenia afektywne dwubiegunowe są z tego powodu błędnie diagnozowane jako depresja nawracającą. Do typowych objawów występujących w trakcie epizodów depresyjnych należą:

• uczucie smutku, pustki, beznadziei,
• poirytowanie,
• niezdolność do odczuwania przyjemności,
• zmęczenie, brak energii,
• fizyczna i umysłowa ociężałość,
• nadmierna senność,
• problemy z pamięcią i koncentracją,
• silne poczucie winy lub niskie poczucie własnej wartości,
• myśli samobójcze.

W przeciwieństwie do epizodów depresyjnych epizody maniakalne charakteryzują się nadmierną energią, poczuciem siły i radości, która jednak łatwo może przerodzić się w gniew, Do typowych objawów manii należą:

• nadmierny optymizm,
• przesadzone wyobrażenie o własnych możliwościach,
• ograniczona potrzeba snu lub brak potrzeby snu,
• bardzo szybkie tempo mówienia,
• gonitwa myśli,
• problemy z koncentracją,
• impulsywność i skłonność do ryzykownych zachowań,

Zarówno w przypadku epizodów maniakalnych jak i depresyjnych w szczególnie ciężkich przypadkach mogą pojawić się też objawy psychotyczne ? urojenia i omamy.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe mają złożoną genezę, w której decydujące zdają się być czynniki genetyczne. Występowanie zaburzenia u jednego z rodziców zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania do 50%, w przypadku gdy oboje rodziców cierpiało na zaburzenia afektywne ryzyko wzrasta do 75%.
Jednakże czynniki genetyczne nie warunkują same rozwoju choroby. Istotne są również czynniki środowiskowe, które we współdziałaniu mogą się przyczynić lub nie do wystąpieniami pierwszych objawów choroby, jak również mieć wpływ (pozytywny lub negatywny) na jej przebieg.
Nasileniu objawów sprzyjają stresujące wydarzenia życiowe (np. śmierć bliskiej osoby, utrata pracy). Z drugiej strony uregulowany tryb życia i stabilne wspierające otoczenie pozytywnie wpływają na stabilność emocjonalną.
W związku z tym ważnym elementem leczenia, oprócz metod farmakologicznych, jest psychoterapia. Psycholog pomaga pacjentowi poradzić sobie z trudnymi emocjami i w rozwijaniu umiejętności samokontroli. Psychoterapia jest też istotna ze względu na poboczne efekty zaburzenia, na przykład w naprawie negatywnych skutków zaburzeń na relacje i związki chorego.

W tym miejscu odnajdziesz specjalistów którzy w szczególności są zaangażowani w to zagadnienie. Przebyli dodatkowe szkolenia, praktyki czy też po prostu naukowo interesją się tym tematem.