Brak asertywności

Słowo asertywność w ostatnich latach stało się bardzo modne i wszyscy zaczęli uczyć się jak być asertywnym. Im jakieś pojecie jest bardziej modne tym więcej niejasności i błędnych przekonań narasta wokół niego. Podobnie z asertywnością.

Więc czym jest asertywność, jakie zachowania nazywamy asertywnymi i co daje taki sposób funkcjonowania?

Pierwsze skojarzenie jakie mamy słysząc o asertywności to umiejętność odmawiania. Ale nie samo odmawianie składa się na asertywność. Należą tu także:

– umiejętność wyrażania komplementów i krytyki.
– umiejętność wyrażania opinii, krytyki, potrzeb, życzeń, poczucia winy,
– umiejętność odmawiania w sposób nieuległy i nieraniący innych,
– umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał,
– autentyczność,
– elastyczność zachowania,
– świadomość siebie (wad, zalet, opinii),
– wrażliwość na innych ludzi,
– stanowczość,
– samoocena.

Asertywnym zachowaniem nazywamy takie zachowanie, które pozwala nam na posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji i postaw w granicach nienaruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych. (M. Król-Fijewska, ?Trening asertywności?).

Błędne przekonania na temat asertywności.

Najczęstszym błędem osób zgłaszających się na warsztaty zachowań asertywnych jest przekonanie, iż jest ona narzędziem, które pozwoli nam wpłynąć na druga osobę, zmienić ją lub przekonać do swoich racji. Ale tak nie jest. Pozwala nam wyrażać swoje zdanie, bronić je bez agresji, jednak druga osoba może nie przyjmować naszych argumentów i wtedy należy poszukać innego, możliwego rozwiązania.

Asertywne zachowanie pozwala na zwiększenie możliwości porozumienia się bez agresji, ale nie gwarantuje porozumienia.

Drugim przekonaniem dość często spotykanym jest to, że by być asertywnymi musimy natychmiast zareagować na daną sytuacje społeczną. W większości jednak naszych doświadczeń, można wrócić do tematu po zastanowieniu i wtedy przedstawić swoje stanowisko.

Brak asertywności związany jest z naszymi doświadczeniami w możliwościach dbania o siebie , swoje potrzeby i wyrażania siebie. Może objawiać sie pod postacią agresywnego zachowania lub uległego. Dośc często, gdy długo nie umiemy zadbać o swoje potrzeby, frustracja gromadzi się i kiedy pojawi sie sytuacji podobna wybuchamy całą nagromadzona złościa, czasem nieadekwatnie dużą do konkretnej sytuacji. Czyli naprzemiennie jesteśmy ulegli i agresywni. Często w takich sytuacjach mówimy ‚nie wiem dlaczego, ąz tak się zaezłościłam” itp. Najprostrzym przykładem takiej sytuacji jest kiedy wracamy do domu, bardzo zmęczeni, zziębnięci i głodni i okazuje się, że nikt z domowników nie kupił nic do jedzenia, alebo trzeba wyjśc z psem lub dzieci własnie chcą porozmawiać, głośno gra radio itp. W takich momentach, każda następna trudność „przelewa miarę” i cała frustracja wypływa nazewnątrz. Źródła pomijania swoich potrzeb zazwyczaj znajdują sie we wczesniech latach naszego zycia. Kiedy z różnych powodów tak robiliśmy np uznaliśmy, że oczekiwano tego od nas, w naszej ocenie lub realnie zależało od tego czyjeś życie ? np kiedy nie mieliśmy w trudnych sytuacjach wsparcia ? a obowiązków było bardzo dużo ? np sami musialiśmy opiekowac sie niepełnosprawnym rodzicem. Kiedy zależało nam na cudzym zadowoleniu, uwadze i w ten sposób wydawało nam sie, że je osiągniemy lub , że w ten sposób odciążymy naszych bliskich.

W lejżysz sytuacjach by sobie poradzić z ta trudnościa wystarczy pójśc na warsztaty, przeczytac książkę lub uczuć sie od znanych nam osób asertywnych. Jednak kiedy wewnątrzne konflikty są mocniej nasilone, kiedy mimo wiedzy, że mam prawo tak zareagować i tego jak zareagować wciąz nie umiem tego zrobić, pomocnym może byc wizyta u terapeuty.

Autor: Katarzyna Stefaniak

W tym miejscu odnajdziesz specjalistów którzy w szczególności są zaangażowani w to zagadnienie. Przebyli dodatkowe szkolenia, praktyki czy też po prostu naukowo interesją się tym tematem.